Tekst piosenki Stefania może wzruszyć słuchaczy. Autorami kompozycji są: Ihor Didenchuk, Ivan Klimenko, Oleh Psiuk, Tymofii Muzychuk oraz Vitalii Duzhyk. Stefanio mamo, mamo. Stefanio Pole
Premiera reż. Tatiana Logoida (Ukraina) Tytuł oryginalny:Kantata o kawie Muzyka:Jan Sebastian Bach Kierownik muzyczny:Marek Kulikowski Współpraca scenograficznaHalina Zalewska-Słobodzianek Obsada: Magdalena Mioduszewska Krzysztof Bitdorf Krzysztof Pilat Białostocki Teatr Lalek ul. Kalinowskiego 1 15-875 Białystok Archiwum Białystok. Trwa festiwal Wschód Kultury/Inny Wymiar Białystok. Premiera "Kantaty o kawie" Białystok. Premiera BTL- w Pałacu Branickich Białystok. Teatr w morzu imprez festiwalu Inny Wymiar Białystok. Spektakle, jubileusze i czytania Białystok. Startuje festiwal Inny Wschód Kultury
Kawa nie zawiera znaczących ilości lipidów, węglowodanów czy białek, dlatego jest niskokaloryczna – docenią ją np. osoby odchudzające się. Wartość energetyczna 100 ml kawy to tylko 1-2 kcal, ale uwaga: mowa o kawie czarnej, bo dodatek cukru, mleka czy śmietanki od razu podniesie kaloryczność napoju. Czarna kawa zawiera także
W każdym porzekadle jest ziarno prawdy. Przyjrzyjmy się dziś anegdotom, powiedzeniom i cytatom, które traktują o kawie. – Poranek rozpoczyna się dopiero po drugiej filiżance kawy. – Kawa i miłość są najlepsze, gdy są gorące. – Przejście na emeryturę to po prostu dłuuuuga przerwa na kawę. – Jedyny skuteczny budzik to zapach ulubionej kawy. – […] Przeczytaj całość »
piosenka lalaloviu tekst po polsku Piosenka o Dyni (Little Baby Bum po Polsku) - Piosenki dla Dzieci "Dy, dy, dy, dy, dynia Dy, dy, dy, dy, dynia Łap ja w pół ją weź ją wycinaj Dy, dy, dy, dy, dynia Potem czas By się przygotować Halloween już tuż trzymaj dynie mocno potem rysuj twarz jest szczęścia czy"
Tekst piosenki: Śniły mi się ptaki bez nieba… Śniły mi się ptaki bez nieba… Śniły mi się konie bez ziemi… Śniły mi się ptaki bez nieba… Tu żadnej pory roku oprócz zimy nie ma, miejsce na labirynt i na głowę kamień. Obcy mur z obcym murem graniczy. Na łodyżce podwórka więdnie lniany kwiatek nieba. A oni tam zboże sieją, senne siano się zwozi w sienie otwarte na oścież. Tam lato ze złotym berłem przechodzi. A oni tam zboże sieją, senne siano się zwozi w sienie otwarte na oścież. Tam lato ze złotym berłem przechodzi. A oni tam zboże sieją, senne siano się zwozi w sienie otwarte na oścież. Tam lato ze złotym berłem przechodzi. Jeszcze z daleka samego królestwa świeci ostatnie jabłko na jabłoni… Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień, i nikt nie krzyknie nawet, kiedy upadnę w zgiełku zmotoryzowanym. Jak resztki lodu sprząta się przed wiosną - obcego człowieka podniosą. Zbiegną się nagle wszystkie strony i pory roku będą równocześnie. Wszystkie chwile uderzą naraz do serca i spór będą wiodły, do której z nich należę. I niech to będzie spowiedź, ale bez rozgrzeszenia. Nie chcę, by okradano mnie z mojego życia.
Termin ten opisuje osoby, które po prostu nie potrafią żyć bez kawy. To prawdziwi eksperci od kawy. Wiedzą o niej wszystko i zwykle wybierają tylko najlepsze gatunki. Barista; Barista to pracownik kawiarni, którego specjalnością jest serwowanie Ci kawy. Aftertaste; Aftertaste to posmak, który pozostaje w ustach po przełknięciu kawy.
Z Wikipedii Kantata – niesceniczna forma muzyczna, przeznaczona na głos (głosy, chór) z towarzyszeniem instrumentów. W wielu aspektach podobna jest do oratorium, lecz zwykle bywa krótsza i wykorzystuje szerszy wachlarz tekstów. Kantata klasyczna występuje w dwóch wersjach. [edytuj] Kantata włoska to utwór kilkuczęściowy (zwykle 3 części), skomponowany zwykle na głos solowy (najczęściej sopran) z towarzyszeniem klawesynu lub basso continuo (klawesyn,wiolonczela, ew. inne instrumenty nisko brzmiące lub akordowe, np. lutnia, chitarrone etc.) składająca się z arii i recytatywów. Kantaty tego typu komponowali tacy kompozytorzy, jak Antonio Vivaldi, Georg Friedrich Händel, Alessandro Scarlatti, Giacomo Carissimi i inni. Tekst kantaty włoskiej zwykle był świecki. Kantata włoska, rozpowszechniona również w innych krajach Europy ( w Anglii, Austrii), poczynając od XVII wieku rozwijała się w kilku ośrodkach muzycznych we Włoszech (Rzym, Wenecja, Bolonia, Neapol). [edytuj] Kantata typu niemieckiego to utwór bardziej rozbudowany, skomponowany na jeden lub kilka głosów wokalnych z towarzyszeniem większej obsady instrumentalnej (również instrumenty dęte, perkusyjne, tradycyjny skład instrumentów smyczkowych; całość wspierana przez rozbudowane basso continuo). W kantatach niemieckich często występował chór, rola którego była wieloraka – mogły być chóry typu oratoryjnego, jak również i pojedyncze chorały, zwykle wieńczące kantaty, symbolizujące śpiew ludu parafialnego. W chorałach tych wykorzystywano tradycyjne dla Niemiec pieśni kościelne w układzie czterogłosowym (popularnie nazywane chorałem protestanckim). Oprócz arii, recytatywów, chórów, w kantatach typu niemieckiego często spotykały się rozbudowane formy instrumentalne, zwykle rozpoczynające kantatę (np. sinfonie). Tekst kantaty niemieckiej, aczkolwiek poetycki, zwykle opierał się na Piśmie Świętym i stanowił parafrazę wybranych jego fragmentów. Stąd też istniały takie pojęcia jak kantaty specjalnie skomponowane na rok liturgiczny (Jan Sebastian Bach skomponował kilka pełnych cykli kantat na cały rok liturgiczny – kantata była wykonywana w niedziele i w święta). Istniały jednakże również niemieckie kantaty "świeckie", których kilkanaście pozostawił po sobie Bach. Tego typu kantaty komponowane były z okazji bankietów, urodzin władców, powitania słynnych osobistości itd. Kantaty świeckie i religijne Bacha muzycznie bliskie są ówczesnej operze, co w jakimś stopniu zastępowało Bachowi niemożność (ze względu na rodzaj jego pracy i zakres obowiązków) przejawiania swych sił właśnie w operze. Szczególnie dotyczy to jego świeckich kantat, jak choćby kantata "O kawie" (BWV 211 – Schweigt stille, plaudert nicht hej spokój ciszcie się), Myśliwska (BWV 208 – Was mir behagt, ist nur die muntre Jagd Lubuję się ja włowach jeno wżdyć ), Chłopska (BWV 212 – Mer hahn en neue Oberkeet " Już tu nad nama nowy pan"), "Pojedynek Febusa z Panem" (BWV 201 – Geschwinde, ihr wirbelnden Winde czyli dramma per musica "Der Streit zwischen Phoebus und Pan") i innych. Oprócz Bacha niemiecki typ kantat tworzyli również Georg Philipp Telemann, Dieterich Buxtehude, Johann Gottlieb Graun i inni. W późniejszym okresie kantata jako gatunek muzyczny ulegała stopniowej transformacji, zacierającej różnicę między włoską i niemiecką wersją. Kantaty nowszego typu komponowali Giovanni Battista Sammartini, Jiří Antonín Benda, Wolfgang Amadeusz Mozart, Franz Joseph Haydn, Ludwig van Beethoven, Stanisław Moniuszko, Arnold Schönberg, Anton Webern, Carl Orff i inni.
Kantata kawowa. Kantata kawowa to utwór napisany przez Jana Sebastiana Bacha w 1732 roku. Powstał zainspirowany zwiększającą się ilością kobiet odwiedzających kawiarnie i ogólnym zaniepokojeniem społecznym na tym tle. Tekst utworu opowiada o młodej kobiecie karconej przez ojca za picie kawy.
NOWE Nowa zakopianka Rdzawka - Nowy Targ. Będzie opóźnienie. O wiele miesięcy. Nowe zdjęcia z placu budowy Pracę idą pełną parą, ale… będzie opóźnienie. I to niemal roczne. Chodzi o budowę nowej zakopianki na odcinku Rdzawka - Nowy Targ. Koniec robót nie nastąpi w... 30 lipca 2022, 0:02 Kuba Wojewódzki na Instagramie pozuje sam i z gwiazdami. Zobacz najnowsze zdjęcia Kuba Wojewódzki zaczynał jako dziennikarz muzyczny, dzisiaj jest autorem własnego talk show, prowadzi różne programy i bywa tam, gdzie coś się dzieje. Znany... 29 lipca 2022, 23:48 Polski kierowca Karol Basz wystartuje w legendarnym wyścigu Spa 24h! To będzie niezwykły moment dla polskich kibiców sportów motorowych. Karol Basz, jeden z najbardziej utytułowanych polskich kierowców, wystartuje w legendarnym... 29 lipca 2022, 22:50 Hiszpania: Nie żyje pacjent z małpią ospą. To pierwszy taki zgon w Europie W Hiszpanii zmarł pacjent zakażony małpią ospą. To pierwszy zgon z powodu tej choroby w Europie. Informację przekazało w piątek wieczorem hiszpańskie... 29 lipca 2022, 22:33 Cracovia - Legia Warszawa 3:0. Zespół ze stolicy został rozjechany na "Pasach". Atak krakowian na pozycję lidera! Cracovia pokonała 3:0 Legię Warszawa w meczu 3. kolejki piłkarskiej ekstraklasy. Mecz mógł się podobać, a "Pasy" grały jak z nut. To najlepsze wejście w sezon... 29 lipca 2022, 22:28 Nietypowy pomysł hiszpańskiego premiera. Zdejmuje krawat, by walczyć z kryzysem energetycznym Premier Hiszpanii Pedro Sanchez wyszedł z niecodzienną inicjatywą. Poprosił ministrów, urzędników państwowych i pracowników sektora prywatnego, aby przestali... 29 lipca 2022, 22:21
Kantata o Kawie Schlendrian Ależ głuptas z mej córeczki! Nie sprawię ci na fiszbinach Rozszerzanej sukieneczki. Liesgen Łatwo na to ja przystanę. Schlendrian Nie będziesz mogła w oknie stać By z przechodniów mieć zabawę! Liesgen To też, lecz daj się ubłagać I pozostaw mi mą kawę! Schlendrian Nie dostaniesz też z mej ręki
Kantata – niesceniczna forma muzyki wokalno-instrumentalnej; najczęściej rozbudowana, wieloodcinkowa; wykorzystująca różne gatunki tekstów literackich, mające różne funkcje. Ukształtowała się, podobnie jak oratorium i opera, na początku epoki baroku. Była szczególnie popularna w XVII i XVIII wieku (A. Scarlatti, Telemann, Bach). Kantata w XVII wieku[edytuj | edytuj kod] Włochy[edytuj | edytuj kod] We wczesnej szkole weneckiej kantata oznaczała kompozycję wokalną o budowie wariacji zwrotkowych, opartych na stałej formule basowej[1]. Pojęcie pochodzi od włoskiego słowa cantare, co znaczy śpiewać i na początku XVII wieku mogło dotyczyć różnych form wokalnych. Kantata w dzisiejszym rozumieniu do końca baroku określana była różnie: concerto, serenata, dialogo, motetto, anthem, geistliche konzerte, actus funebris, symphonia sacra itd. Najczęściej natomiast tego rodzaju utwory występowały bez nazwy[2] Powstanie kantaty wiąże się z początkami epoki baroku w muzyce, szczególnie ze stylem concertato i afektowanym stylem seconda pratica. Wykształciła się z fuzji różnych form wokalnych: madrygału, monodii akompaniowanej, motetu koncertującego, pieśni z basso continuo. Pierwszy raz określenie pojawiło się w zbiorze Alessandro Grandiego Cantade ed arie a voce sola w 1620 roku. Początkowo były to wokalne, świeckie kompozycje solowe (najczęściej) lub zespołowe z towarzyszeniem basso continuo. Bardzo trudno jest ustalić początki form kantatowych. Wielu muzykologów używa pojęcia bardzo szeroko widząc zalążki gatunku już u Monteverdiego w opracowaniu psalmu Confitebor terzo alla francese z Selva morale e spirituale (przemienność partii solowych z zespołowymi)[3] Powszechnie jednak uznaje się, że forma ta skrystalizowała się na gruncie stylu bel canto w Rzymie[1]. Od początku była bardzo silnie związana z operą („kantata to dialog bez sceny” Doni). Kantaty rzymskie integrowała forma wariacji zwrotkowej. Nie było jednak ścisłego schematu, obok siebie funkcjonowały kantaty aryjne, kantaty rondowe czy duety kameralne w koncertującym stylu kontrapunktycznym. Do najwybitniejszych przedstawicieli twórców pierwszych kantat zaliczyć należy przede wszystkim Luigi Rossiego oraz Giacomo Carissimiego. Druga generacja rzymskich kompozytorów to Cesti, Legrenzi czy Stradella. Francja[edytuj | edytuj kod] Kantata francuska w XVII wieku była pod przemożnym wpływem wzorów włoskich. Podobnie jak we Włoszech była to kompozycja świecka, z reguły na głos solowy (zwykle sopran lub bas) z basso continuo. Głównym jej przedstawicielem był Marc-Antoine Charpentier, uczeń Giacomo Carissimiego oraz Jean de Cambefort. Anglia[edytuj | edytuj kod] Odpowiednikiem kontynentalnego motetu były w Anglii Anthems, które w XVII wieku przekształciły się w formę kantatową[1]. Niemcy[edytuj | edytuj kod] Geneza kantaty luterańskiej jest nieco inna i wywodzi się z opracowań chorału protestanckiego: motetu chorałowego, gdzie melodia chorału przenikała wszystkie głosy konstrukcji polifonicznej lub gdzie chorał stanowił cantus firmus motetu na tle ostinatowych motywów również zaczerpniętych z chorału oraz chorałowego concertato, gdzie fragmenty, motywy zaczerpnięte z chorału stawały się podstawą dialogu w stylu concertato. W 1620 roku Samuel Scheidt w Cantiones Sacrae przeniósł technikę wariacji organowych na grunt motetu chorałowego. Kompozytor każdy wers chorału poddaje odmiennemu opracowaniu tak, że powstaje łańcuch wariacji kontrapunktycznych. Bardziej postępową formą było chorałowe concertato: w 1619 roku Michael Praetorius w Polyhymnia caduceatrix wprowadził do niego basso continuo, a Johann Hermann Schein w Geistliche Konzerte (1618 i 1626) afektowany wyraz. Drugim, niezależnym źródłem kantaty niemieckiej było dramatyczne concertato. Był to gatunek bardziej swobodnie interpretujący Pismo Święte; nie związany tekstowo, ani melodycznie z chorałem. Najwybitniejszym jego twórcą był Heinrich Schütz (1585-1672), który przeniósł techniki muzyki włoskiej na grunt niemiecki. Pierwsze dzieła Schütza są wzorowane na weneckiej technice polichóralnej (nauka u Gabrielego) oraz afektowanym stylu madrygałowym (nauka u Monteverdiego). Trzecia część Symphonie sacrae z 1650 „zawiera bardzo rozbudowane dzieła, zbliżające się do dramatycznej kantaty kościelnej”[1]. Kantata w XVIII wieku[edytuj | edytuj kod] Włochy[edytuj | edytuj kod] Olbrzymi wpływ na kantatę wywarła szkoła neapolitańska z Alessandro Scarlattim na czele. Ostatecznie ustalił się podział na recytatyw secco i arię, który zresztą ewoluował powoli już od początku XVII wieku, a w Alessandro Scarlattim znajdując ostateczne potwierdzenie. Scarlatti był również pierwszym wybitnym twórcą, który w pełni podporządkował się reformie Zena. Zakładała ona – co ważne dla kantaty – przeniesienie całej akcji dramatycznej na recytatywy, natomiast arie stały się kontemplacyjnymi monologami. Ponadto w szkole neapolitańskiej nastąpił silny rozwój homofonii continuo, krystalizacja systemu tonalnego oraz przeniesienie stylu concerto na teren arii. Kantata świecka była formą bardzo popularną wśród włoskich kompozytorów, elitarną, dla koneserów, polem eksperymentów harmonicznych i konstrukcyjnych. Francja[edytuj | edytuj kod] Profesjonalna muzyka francuska przez całą epokę baroku skoncentrowana była na dworze królewskim. Twórczość motetów i kantat była w cieniu tworzonych wówczas oper. Należy jednak wymienić postać Louisa-Nicolasa Clérambault, który skomponował pięć ksiąg kantat (od roku 1710). Dominowała tematyka mitologiczna i pastoralna. Zaznaczył się wyraźny podział na: arię typu włoskiego, francuski recytatyw i większych rozmiarów instrumentalny ritornel. Kantaty francuskie charakteryzowały się większą liczbą części (6 do 10) oraz eksponowaniem malarstwa dźwiękowego[2]. Niemcy[edytuj | edytuj kod] Na początku XVIII wieku, w tym samym czasie co we Włoszech, nastąpiła ostateczna krystalizacja stylu kantatowego. Stopieniu w jedność uległy formy dramatycznego concertato Schütza i chorałowego concertato Weckmanna, Tundera. Protestancka kantata wchłonęła osiągnięcia takich form jak dialog, concertato, symphonia sacra czy motet z basso continuo. Jako pierwszy na gruncie niemieckich określenia „kantata” użył Erdmann Neumeister, pastor z Weißenfels. Zapoczątkował on rewolucję kantaty protestanckiej. Jako luterański ortodoksjonista, zdecydowanie odrzucił argumenty pietystów sprzeciwiających się wpływowi muzyki świeckiej, szczególnie operowej na religijną. W swych zbiorach tekstów do kantat (pierwszy napisany w roku 1700, wydany w 1704) wprowadził zmiany analogiczne do tych przeprowadzanych wówczas w kręgu włoskim. Jak trafnie ujął Manfred Bukofzer: „Neumeister przesunął akcent z tekstu Pisma Świętego na jego poetycką, sentencyjną lub wychowawczą interpretację. Podczas gdy concertato opierało się w zasadzie na tekście Pisma Świętego, kantata nowsza wykorzystywała jego swobodne parafrazy, które zastępowały tekst biblijny lub stanowiły poetyckie wstawki”[1]. Tym samym w konsekwencji zasugerował zdecydowany podział kantaty na recytatyw, arię da capo, chór i chorał. Starsi kompozytorzy niemieccy, jak Dieterich Buxtehude z Lubeki, Johann Pachelbel z Norymbergi czy nauczyciel Johanna Sebastiana Bacha, Georg Böhm nie podlegli jeszcze reformie Neumeistra, komponowali w starym stylu wariacji chorałowych concertato. Nowe zasady podjęli Philipp Krieger, Friedrich Wilhelm Zachow, poprzednik Bacha na stanowisku kantora kościoła św. Tomasza w Lipsku Johann Kuhnau, Christoph Graupner, Philipp Heinrich Erlebach czy Georg Philipp Telemann. Kantaty Johanna Sebastiana Bacha[edytuj | edytuj kod] W twórczości Johanna Sebastiana Bacha łączą się style niemiecki, włoski, francuski. Powszechnie uważa się, że kompozytor ten doprowadził formę kantaty do największego mistrzostwa. Obowiązek pisania kantat spoczywał na Bachu w Weimarze (1708-1717) oraz Lipsku (1723-1750). Pierwsze kantaty napisał kompozytor już w Mühlhausen/Thüringen w 1707 roku. Widoczna jest ewolucja kantat Bacha od starego stylu chorałowego motetu koncertującego (np. Christ lag in todesbanden BWV 4 z 1707) do bardzo zróżnicowanych fakturowo i wyrazowo (np. Gleichwie der Regen und Schnee vom Himmel fällt, BWV 18 już z 1711 lub Herz und Mund und Tat und Leben, BWV 147 unowocześniona w 1723 wersja kantaty starego typu z 1716). Liczbę kantat kościelnych Bacha szacuje się na przynajmniej pięć pełnych roczników po 59 kantat. Zachowało się niewiele ponad 200. Johann Sebastian Bach pisał też kantaty świeckie, z których za najdoskonalsze artystycznie uważa się: Schweigt stille, plaudert nicht BWV 211 (kantata o kawie) Geschwinde, ihr wirbelnden Winde BWV 201 (Pojedynek Febusa z Panem) Zerreißet, zersprenget, zertrümmert die Gruft BWV 205 Hercules auf dem Scheideweg BWV 213 (Herkules na rozdrożu) Kantata w XVIII-XX wieku[edytuj | edytuj kod] Kantaty nowszego typu komponowali Giovanni Battista Sammartini, Jiří Antonín Benda, Wolfgang Amadeus Mozart, Joseph Haydn, Ludwig van Beethoven, Stanisław Moniuszko, Arnold Schönberg, Anton Webern, Carl Orff i inni. Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ a b c d e Manfred Bukofzer Muzyka w epoce baroku PWN, Warszawa 1970, ss. 136, 172, 282, 373 ↑ a b Danuta Szlagowska Muzyka baroku, Gdańsk 1998, s. 153 ↑ Piotr Orawski Lekcje muzyki z Piotrem Orawskim Drugi Program Polskiego Radia, część 141 Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Alfred Dürr Kantaty Johanna Sebastiana Bacha Polihymnia, Lublin 2004 Manfred Bukofzer Muzyka w epoce baroku PWN, Warszawa 1970 Danuta Szlagowska Muzyka baroku, Gdańsk 1998, s. 153-156 Albert Schweitzer Bach PWM, Warszawa 1987 Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Kantaty Bacha po polsku – katalog kantat Bacha wraz z polskimi przekładami
. 96 138 70 390 170 208 404 453
kantata o kawie tekst po polsku
